Wyzwolenie: Wszystko zmierza ku końcowi

Mechaniczni zaczynają odzyskiwać wolność i na świecie rozpętuje się chaos. Gdy armia klakierów niespodziewanie atakuje Hagę, Anastazja Bell nie wie, jak ma ratować swój kraj. Wbrew pozorom Daniel i Berenice też nie są jednak w najlepszej sytuacji...

Tom trzeci „Wojen Alchemicznych” zbiera raczej pozytywne recenzje, ale większość z nich zgadza się z tym, że jest to historia dobra, lecz gorsza od tomu drugiego. W moim odczuciu jednak stoi na takim samym, lub zbliżonym poziomie. Jedynie autor tak zaplanował swoją historię, że „Wyzwolenie” kończy wszystkie napoczęte wątki, a co za tym idzie, nie ma już w nim elementów większego zaskoczenia.

Tytuł: Wyzwolenie

Tytuł serii: Wojny Alchemiczne

Numer tomu: 3

Autor: Ian Tregillis

Tłumaczenie: Bartosz Czartoryski

Liczba stron: 432

Gatunek: historyczne fantasy, steampunk

Wydanie: SQN, Kraków 2017

Tak jak i poprzednio, tak i tym razem obserwujemy historię trójki bohaterów, ale – też jak w częściach poprzednich – jedna z perspektyw ulega zmianie. Tym razem tym „zmiennym” bohaterem okazała się Anastazja Bell, czyli przywódczyni Nadleśnictwa. I po wejściu do jej głowy miałam wrażenie, że jest niemal bliźniaczo podobnym charakterem do Berenice, jedynie może nieco bardziej eleganckim. Niemniej, nie mam tego powieści za złe: obydwie panie dzierżyły pewną władzę i najwyraźniej w świecie Tregillisa takie cechy charakteru jak spryt, czy niewyparzony język są potrzebne, by ją w swoich rękach utrzymać.

Najmniej do powiedzenia zdecydowanie ma nasz mechaniczny: jego rola w „Wyzwolonym” ogranicza się do obserwacji i ewentualnego działania, gdy już Anastazja i Berenice przygotują mu pole do manewru. Znów jednak nie odczuwam tego, jako wadę: tak po prostu jest.

Autor dalej trzyma się konwencji przyjętej w tomie drugim: zrezygnował z rozważań filozoficznych na rzecz wręcz wszechobecnej akcji. Z tym, że właśnie to ostatecznie sprawia, że mam z całą trylogią drobny problem. Sięgając po tom pierwszy spodziewałam się historii, która będzie „czymś więcej”, niż tylko przygodową powieścią fantasy, a ostatecznie wyspo z tego właśnie to. Owszem, osadzonego w całkiem ciekawym świecie, z miłymi bohaterami, ale jednak nie wnoszącym do literatury zbyt wiele.

Poza tym, jak wspominałam, zaskoczeń tu właściwie nie ma. Chcąc zakończyć „Wojny Alchemiczne” na trzech tomach, w „Wyzwoleniu” Tregillis zabrał się za zamykanie wątków. Moim zdaniem – nieco zbyt szybko. Jeszcze jeden tom mogły rozwinąć świat i intrygę, być może wprowadzić do tego nieco post-apokaliptycznego klimatu...  A tu proszę: dopiero coś istotnego naprawdę zaczyna się dziać, a my już kończymy naszą przygodę.

Sam styl Tregillisa jest.. po prostu przyjemny. Jak zawsze, nie jest zbyt naiwny i lekki, ale jednocześnie dobrze czyta się jego tekst. Takie książki mogę bez problemu czytać właściwie w każdym momencie, niezależnie od tego, czy mam dużo na głowie i nie umiem się skupić, czy jednak nie mam ochoty na bardzo głupiutkie rzeczy. Pod tym względem Tregillis wydaje mi się autorem, który nieźle zrównoważył ten „rozrywkowy klimat” z nieco poważniejszą fantastyką.

„Wojny alchemiczne” to ciekawa trylogia, usytuowana w fajnie wykreowanym świecie, który dostarcza rozrywki, zaś „Wyzwolenie” to dobre zakończenie całości. Wprawdzie nie jest to dla mnie przełomowa historia, ale sympatyczna – na pewno.

* * *

Malcolm zamrugał. Poruszył bezdźwięcznie ustami jak złota rybka wypuszczająca bąbelki powietrza. Sprint przez ogrody sprawił, że policzki nabiegły mu czerwienią i ten powoli blednący już róż kontrastował z resztą białej jak kreda twarzy. Miał rozszerzone źrenice.

– Tuiner... – Nareszcie odzyskał głos. – To jest koniec świata.

Harmider dochodzący z pirsu Scheveningen znowu przybrał na sile.

Anastazja zdała sobie sprawę, że nie były to odgłosy radości, ale krzyki przerażenia.

Fragment „Wyzwolenia” Iana Tregillisa