Entliczek Pentliczek: Kryminał level basic

 

Sekretarka Herkulesa Poirota jest ostatnio bardzo nerwowa. Gdy detektyw zwraca jej na to uwagę, dowiaduje się, że jej siostra zaczęła pracę w domu studenckim, w którym ostatnio doszło do serii dziwnych kradzieży. Prędko okazuje się, ze sprawa jest poważniejsza, niż początkowo mogło się wydawać.

Jeśli miałabym wskazać najprostszy w konstrukcji kryminał, jaki znam, to chyba byłby to „Entliczek pentliczek” Christie. Ta krótka powieść wręcz doskonale sprawdzi się jako coś do czytania w niezbyt długiej podróży, gdy zależy nam, by nie mieć przy sobie dwóch kilogramów książek.

Tytuł: Entliczek Pentliczek

Tytuł serii: Herkules Poirot

Numer tomu: 30

Autor: Agata Christie

Tłumaczenie: Aleksandra Ambros

Liczba stron: 180

Gatunek: kryminał

Wydanie: Wydawnictwo Dolnoślaskie, Poznań 2016

Jak już wspominałam, konstrukcja tej pozycji jest wybitnie prosta. Poirot dowiaduje się o problemie i postanawia go rozwiązać, a by do zrobić, musi przeprowadzić śledztwo polegające przede wszystkim na rozmawianiu i przesłuchiwaniu mieszkańców domu studenckiego. W tle tak naprawdę niewiele się dzieje, a jeśli już to tylko dlatego, że bez dodatkowych poszlak nasz bohater nie byłby w stanie rozwiązać śledztwa. Takie prowadzenie historii w tym przypadku jak najbardziej się sprawdza: mamy okazję poznać podejrzanych i snuć na ich temat własne domysły. Jednocześnie całość jest naprawdę krótka, dzięki czemu ta formuła po prostu nie zaczyna nudzić.

Niestety, ja nie jestem osoba, która mocno angażuje się w kryminał: po prostu go czytam, nie próbując rozwikłać zagadki. Przez to chwilami moje zainteresowanie słabło, a bohaterowie, choć dobrze zarysowani, zlewali się mi w jedno. Nie przywiązałam się do nikogo i nikomu nie próbowałam „kibicować”. Niemniej, wierzę, że osoby, które uwielbiają tego typu historie będą z niej zadowoleni.

Bardzo lubię styl Agaty Christie. Jest prosty, dość konkretny i dość ironiczny, co widać już w pierwszych akapitach, w których autorka uznaje, że sekretarka Poirota nie jest kobietą w bardzo ciekawym wywodzie. Właściwie samą narracje czytało mi się przyjemniej, niż dialogi: w tym przypadku to one miały tendencje do nudzenia mnie, a nie opisy, których z resztą nie ma tu zbyt wielu. Może Christie nie jest nadzwyczaj wybitną pisarką, jeśli chodzi o posługiwanie się językiem, ale robi to wystarczająco dobrze, by zainteresować czytelnika, a w końcu zbyt „artystyczny” kryminał nie jest czymś, co się sprawdzi.

Powiedziałabym, że „Entliczek Pentliczek” to kryminał o „level basic” – pokazujący bardzo prostą, sztampową historię, która może być niezłym wprowadzeniem do gatunku. Nie jest to najlepsza rzecz, jaką czytałam, ale na pewno spędziłam z nią całkiem miłe chwile. Poza tym to historia, która naprawdę doskonale nada się na kilkugodzinną podróż pociągiem, bo jest akurat na tyle długa, że spokojnie można ją w tym czasie pochłonąć w całości.

Na sam koniec dodać jeszcze muszę tylko, że tak, tę książkę można czytać zupełnie osobno, nie znając innych książek Christie: to zupełnie osobna zagadka, nienawiązująca co innych, dlatego można swobodnie sięgać po nią w dowolnej chwili.

* * *

Takie rzeczy się zawsze zdarzają. One tak głupio traktują miłość, te dziewczyny. Jakby miłość miała jakieś znaczenie. Rok, dwa i wszystko się kończy, cała wielka namiętność! Ale te durne dziewczyny nie wiedzą tego.

Fragment „Entliczka pentliczka” Agaty Christie